కలగన్న కవిత్వం

 

తిరిగి తిరిగి అలసిన మసస్సుకి

తిమిరం తాకగానే

తీరని వేదనంత దుఃఖమైన

తెరిపిలేని కవిత్వాన్ని కలగన్నాను

నిజంలో నిద్రపోయిన కన్నీటి ధారల్ని

నిద్రలో కవిత్వపు జల్లులుగా జాలువార్చాను

 

 

కవిత్వాక్షరాలన్నీ

కలల్లోంచి బయటపడకుండానే

నా మౌనం దాచేసిన నిన్నటి మాటల్ని

నా పాదాలు నడవని రేపటి బాటల్ని

అమాంతం ఆలింగనం చేసుకొని

నిన్నటి రాతిరి రాల్చిన కొన్ని నక్షత్రాలని

రేపు ఉదయించబోయే వెలుగు కిరణాల్ని

తన కవిత్వంలో అక్షరాలుగా పొదుముకున్నాయి

 

 

కలలో కురుస్తున్న కన్నీటి వానలో

నా దేహం తడిచి ముద్దవుతుంటే

వెన్నెల రాత్రి వెలేసిన నగ్న మానుల్ని

వేదన నిండిన విషాద గీతాల్ని

నా కవిత్వం గానం చేస్తుంటే

ఇంతకంటే దుఃఖపు ప్రవాహపువెంట

నేను ప్రయాణిస్తున్నప్పుడు

నా పాదాలకింద నలిగిపోతున్న

అక్షరాల వరుసొక్కటి

పదమై నన్ను పలకరిస్తుంది.

నేను రాల్చుకున్న

కన్నీటి ధారల్ని ఏరితెచ్చి

నా కవిత్వంలో పంక్తులుగా నింపుతుంది

 

 

కల కలాన్ని కదిపిన ప్రతిసారి

కవిత ప్రవాహం కొనసాగుతూనే ఉంటుంది.

ఈ ప్రవాహంలో

అక్షరాలు నా కవిత్వాన్ని ప్రేమించటం

కవిత్వం అక్షరాలని ఆరాధించటం ఎంతనిజమో

కవిత్వాక్షరాల ప్రేమలో నేను నిండా మునగటం

అప్పుడప్పుడు ఈ సమాజాన్ని ప్రేమలో ముంచటం అంతే నిజం

 

 

నిరంతరపు నిన్నటి రాత్రి నిద్ర

నన్ను కలల్లో ముంచుతూనే ఉంది

గడ్డకట్టి కరిగిపోని రాతిరి

నాలోని పూడుకుపోయిన

అక్షరాలని తవ్వుతూనేఉంటే

నేనేమో నిన్నటి

కలల దుప్పటిని దులిపేసి

కలగన్న కవిత్వాన్ని అక్షరీకరించి

ముఖం పై చిరునవ్వు ముసుగేసుకొని

ఈ రోజులో పడ్డాను.

 

 

             రచన

     సతీష్ కుమార్ బొట్ల

కరీంనగర్ జిల్లా యువ రచయితలసంఘం

        9985960614