కనులను కటిక చీకటి
కమ్మేసినప్పుడు
మనసంతా శూన్యం విస్తరించినప్పుడు
నాలో నేను తడబడ్డాను
నాతో నేను తలపడ్డాను
దరి చేరేందుకు అల
తీరంతో తలపడ్డట్టు
ధరణికి వెలుగునిచ్చేoదుకు చుక్కలు
తిమిరంతో తలపడ్డట్టు
అధఃపాతాళానికి తొక్కిపెట్టిన
ఆగిపోని ఆలోచనల ఉప్పెనను
అదిమి పెట్టేందుకు
బొక్కెనేసి తోడిన ఇంకిపోని
కన్నీటి బావిని పూడ్చేందుకు
బోధనెంత చేసిన మారని
మనస్సును మార్చేందుకు
బయటనుంచి నాలోకి
నాలోంచి బయటకి
నిరంతరం పరిభ్రమణం చెందేందుకు
గెలుపు నుంచి ఓటమికి
ఓటమి నుంచి గెలుపుకి
నిత్యం పయనించేందుకు
ముళ్లున్న దారుల్లో తడబడుతున్న
మూడు పదుల వయస్సుతో తలపడుతున్న
ఆకులు రాల్చిన చెట్టెప్పుడు
మోడుగా మిగిలిపోదు
మాటలు వదిలిన మనసెప్పుడు
మౌనంగానే ఉండిపోదు
నింగిని వదిలిన చినుకు
నేల వైపు సాగినట్లు
బాధలను వదిలిన మనిషి
బాధ్యతలవైపు నడిచినట్లు
నిన్నటి పాదాలపై నేటిదారుల్లో
నేను రేపటివైపుకు నడుస్తున్నాను
నేనెప్పుడు ఫలితాన్ని ఆశించని
నిత్య పోరాటమే చేస్తున్నాను.
రచన
సతీష్ కుమార్ బొట్ల
కరీంనగర్ జిల్లా యువ రచయితల సంఘం
9985960614
Botlasjindagi.blogspot.in
